Never Ending Story

Co za u licha za dzień -pomyślałam. Wysiadłam z samochodu i zauważyłam, że otwierają się drzwi od domu, przyjrzałam się uważnie no i uśmiech sam zagościł mi na twarzy,a do tego ten głos.
-Poczekaj, pomogę Ci.

- Dziękuję - na nic innego się nie odważyłam. Bałam się, że znowu ucieknie.

Wziął ode mnie zakupy i spojrzał mi prosto w oczy.
-Jesteś spięta, czy mi się wydaję? -powiedział to tak ładnie, uśmiechając się do mnie.

- Nie - zaprzeczyłam. Chyba za szybko, bo aż nienaturalnie - Chodzi o to, że... przecież my nie chodzimy razem na biologię.

Spojrzał na mnie i lekko się uśmiechnął.
- Tak masz rację, wiedziałam, że jesteś bystra dziewczyna i za to Cię lubię. - Bystra? Co on sobie myśli, wiem, że jestem niezdarna, ale mój mózg dobrze pracuje - Więc domyślasz się czemu tu jestem ?

Spłonełam rumieńcem. A dlaczego miałby tu być, jak nie z powodu mojej wpadki w parku?
-Tak, przecież mamy dokończyć projekt z Biologi. -powiedziałam trochę głośniej by uśpić myśli czającego się w pobliżu Charliego.

Chyba zrozumiał, bo zaraz wskazał wzrokiem na skraj lasu za domem.
- Więc chodźmy już poszukać tych liści. - nie wiedziałam dlaczego to mówię, on mnie przecież prawie nie znał. Z drugiej strony dla mnie był od dawna całym światem, ale o tym przecież nie wiedział.

Poszliśmy w stronę lasu, wtedy poczułam chłód. Odwróciwszy głowę w prawą stronę zauważyłam, że Edward jest tak blisko mnie, jak by chciał coś zrobić. Może złapie mnie za rękę pomyślałam- głupia jak może to zrobić skoro mnie nie zna, ale bardzo tego pragnęłam.

Odwróciłam się i spojrzałam mu w oczy. Miał piękne oczy. Piękne.... było w nich coś dziwnego.

Chyab zauważył,że za bardzo się w niego waptruję i się odsunął. Matko,ale ja ejstem pusta!! Co ja sobie myślałam gapiac się tak bezpretensjonalnie na niego??

Znowu spojrzał mi głęboko w oczy. Zrobił dziwną minę, nie wiedziałam, czy to skrępowanie, czy jakieś nerwy.
-Czy źle się czujesz? Jesteś jakiś spięty i jeszcze ta mina. Powiem Ci wprost, że bardzo mnie dzisiaj zaskoczyłeś. Nie wiem szczerze mówiąc co się dzieje, przyjechałeś do mnie rano i nagle opuściłeś dom. Co jest ? - Czułam się jak idiotka, ale co poradzić, tyle pytań miałam.

Przez chwilę wpatrywał się we mnie,aż odpowiedział:
-Hhmm.. Poporstu przypomniało mi się,że nie zrobiłerm czegoś ważnego za nim do Ciebie przyjechałem i msuaiłem szybko to załatwić,wybacz,ale nie miałam wcześniej czasu Ci to wyjaśnić,,ale wróciłem jak sama zauważyłas-w końcu mamy projekt z bilogii do wykonanie, czyż nie? - I uśmiechnął się łobuzresko,a ja znów straciłam świadomośc i odelciałamz wrażenia. Ach!! ten jego uśmiech..

- Och daj spokój z tą biologią! Charliego już tu nie ma! - nawet nie zdawałam sobie sprawy z tego, że krzyczę. I nie wiedziałam dlaczego - o co ci chodzi?! Po co w ogóle zawracasz mi głowę co?!. Emocje wzięły górę. Przesadziłam. Idiotka. Posmutniał.

-Wyabcz Bello,jeśli moje postępowanie cię uraziło - odpwoiedział tym swoim boskim głosem tak cicho,że ledwo go usłyszałam.- Byłem tylko ciekawy dlaczego wczoraj uciekłaś z parku po tym wszystkim.. - Dlaczego??! Co z akretyn!! To proste : zrobiłąm z siebie pośmiewisko i teraz pół Forks będzie miało ze mnie ubaw dotąd dopóki nic nowego sie nie wyadrzy...

-Czy Ty jesteś ślepy ?- powiedziałam z taką złością.
-Przecież nic się takiego nie stało, przynajmniej dla mnie- powiedział, patrząc jak się czerwienie.
Czułam jak poliki mnie palą i nie wiedziałam co zrobić, ale odpowiedziałam :
-"Przynajmniej dla mnie?" -zacytowałam go -Widzisz jednak, się coś wydarzyło, tylko dla Ciebie to widocznie nic.